เมื่อปิดเทอมที่ผ่านมา เราได้ไปเที่ยวที่พระธาตุดอยสุเทพมาละ บันไดที่นั่นเป็นรูปพญานาค ที่งามมากนะ เราชอบมากเลยละ ตอนที่เราเดินขึ้นไปนะ เราเหนื่อยมาก เราเป็นโรคหอบ แต่ด้วยความที่เราเป็นคนนับถือสิ่งศักดิ์สิทธิ์เสมอ เราจึงขอให้เราเดินถึงพระธาตุด้วย แล้วเราก็รู้สึกเหมือนมีคนมาพยุงเราขึ้นพระธาตุไป
เมื่อเราไหว้เสร็จเราก็รีบกลับมาที่บันได ไม่รู้ทำไมนะ ทั้งที่ยังเดินไม่ทั่วเรากลับอยากลงมาที่บันไดมากที่สุด เราเดินมาเรื่อยๆ แล้วเราก็ภาวนาในใจเสมอว่า ขอบคุณนะที่ช่วยให้เราขึ้นไปถึงยอด แล้วสักพักเราก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างบอกว่า อย่ากลับ ไม่ให้กลับ แล้วเราก็ร้องไห้ออกมากลางสายฝนของวันนั้น ในใจเรากลับต่อต้านที่จะให้เราก้าวขาต่อไป เราทรุดลงกับพื้น โดยไม่รู้ตัว สักครู่เดียวก็มีเพื่อนชายคนนึ่งเขามาดูด้วยความเป็นห่วง แล้วในขณะที่เราเดินมาเราก็นึกในใจว่า ถ้าต้องการให้เราอยู่ พ่อจะทำอย่างไรเล่าให้นู๋อยู่เพียงครู่เดียวที่นั่งลงนัน ร่มขายของ ที่ชาวบ้านหุบเพื่อเก็บก็หล่นลงมาตรงหน้าเราเลย เราตกใจมาก แต่ก็ต้องขอบคุณที่เพื่อนเรา ยังไม่ถึงเกณฑ์เลยเป็นดวงที่หนุนเรากลับบ้าน ในขณะที่เราลงดอยมา เรานั่งร้องไห้มาตลอดทาง เหมือนร้องไห้ไม่อยาจะกลับ ไม่กลับ ทำนองนี้อะ แล้วเราก็เห็นเหมือนมีพญานาคเลื้อยอย่างว่องไวมากไปส่งเราที่ตีนดอย เราไม่รู้นะที่เราเห็นหมายความว่าอย่างไร แต่เมื่อผ่านจุดที่เห็นยอดพระธาตุได้ชัดเจนก็รู้สึดเจ็บกลางอกขึ้นมา เมื่อลงสุดตีนดอย เราก็รู้สึกว่า เราจะได้กลับมาที่นี่อีก แน่นอน และจะได้ขึ้นมาไหว้พระธาตุ ได้มาหาพ่อกะแม่ (เราเรียกสิ่งศักดิ์สิทธิ์ว่าพ่อ แม่ ) อีกแน่นอน
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อวันที่20ตค 2553 ที่ผ่านมานี้เอง
ไม่ได้โกหกนะ แล้วแต่คนเชื่อ ไม่เชื่อโปรดอย่าลบหลู่สิ่งที่คุณไม่เห็น อย่าพิสูจการพิสูจหาความจริงจะเป็นสิ่งรบกวนพ่อแม่ แต่ถ้าเป็นคนดี เชื่อมั่นในสิ่งที่คิด ทุกอย่างก็จะมีตามที่คิดและหวัง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น